We leven in een postmoderne tijd waar we een strijd leveren waarvan de vijanden soms nieuw voor ons zijn. Stikstof, het coronavirus, politieke vijanden, religieuze bewegingen, financiële armoede, eenzaamheid en etcetera. Maar kennen we ook onze persoonlijke vijand? De vijand die in ons huist, die soms slaapt, maar altijd wakker is?

We noemen deze ego, figuur of stem ook wel onze innerlijke criticus. We hebben deze figuur nodig, maar tegelijkertijd haalt hij of zij (desgewenst) jou bij je doel vandaan. Hij maakt ons onzeker, brengt ons in de war, confronteert ons met onze mislukkingen en in het ergste geval houdt hij ons in gevangenschap. Je komt geen meter meer vooruit.

Toch hebben we deze figuur nodig, om onze juiste afwegingen te maken. Om naast een positieve kijk ook realistisch te blijven. Om rekening te houden met worst-case-scenario's. Om uit onze valkuilen te blijven. Om te dealen met naïeve ideeën.

Kennen we deze figuur en neemt deze een plaats in? Hebben we hier een relatie mee en weten we hier ons mee te verhouden? Weten we deze op een afstand te houden, maar ons ook te informeren?

Kunnen we ons losmaken en zien hoe we onszelf te kort doen?

We zitten als maatschappij nu midden in meerdere crises. De stikstofcrisis, de coronacrisis, de economische crisis. Hoe we daarmee omgaan wordt mede bepaald door onze eigen overtuigingen, de stemmen in ons hoofd, meneer of mevrouw criticus. 

De coronacrisis zet levens op het spelen kost levens. En het heeft een enorme impact op onze gezondheid en welzijn en vraagt om soberheid. Het schept verbinding en het zet ons apart. Het levert de mooiste gesprekken op en het vereenzaamt ons. De vraag die mij dan bezig houdt is: Wat kunnen we dulden en wat kunnen we verdragen. Welke stemmen laten we tegen ons vertellen wat te doen?

‘If you can’t go outside, go inside’

We zitten nu in een periode die we kunnen gebruiken ons innerlijk op te ruimen. De pan schoon te maken. Dat is confronterend. Dat is hard werken. Dat is jezelf volledig aankijken. Dat is breinoorlog. 

Voor mij zijn er twee uitersten die mijn breinoorlog bepalen. Dat is Angst en Vertrouwen. Waar Angst in het hoofd zit en Vertrouwen ingegeven is door het hart. Met alles wat daar tussen in zit. 

Maak jezelf bewust van waar je staat en werk aan de richting waar je heen wil. En doe het niet allemaal alleen. Angst is besmettelijk. Vertrouwen ook!

marnixalblas.nl ©2020