Beperkt zijn we allemaal, of toch niet?

Tegenwoordig zijn we in staat om alles te labelen en iedereen heeft wel wat. En dat klopt. Maar helpt het? Functioneren we beter met een label, diagnose, ziektebeeld, handicap, kwetsbaarheid of beperking? Of kunnen we niet genoeg waarderen dat we verschillend zijn in uitvoering? Dat ieder individu ander gedrag laat zien?

Waar ik bijvoorbeeld over kan vallen is het onderscheid in mensen en mensen met een beperking. Dat raakt mij niet goed en met mij anderen ook niet. Moet ik mij dan niet aangesproken voelen? Of mag ik hier tegen ageren?

Ik denk niet in termen van beperkingen. Voor mezelf niet en voor niemand niet. Ik heb in mijn leven moeten minderen, mijn ambities moeten bijstellen, de lat lager moeten leggen. Ik kan niet doen wat ik eerder wel kon en toch voel ik mij onbeperkt. Onbeperkt in mijn mogelijkheden binnen de cirkel van dat wat niet voor mij bestemd is.

Mag ik een fysiek voorbeeld geven? Ben ik morgen beperkt als ik morgen een dwarslaesie oploop? Mijn pad zal anders worden, mijn doelen zal ik moeten bijstellen, maar ben ik dan beperkt? Mijn mogelijkheden blijven onbeperkt. Ik kan nog steeds zijn wie ik ben. Misschien mis ik een kleur op mijn pallet, maar de combinaties van kleuren zijn nog steeds onbeperkt.

En zo wil ik denken en zo wil ik leven. Dus stop met het excluderen en het onderscheid maken. We zijn gewoon lekker verschillend met z'n allen en dat maakt het verschil. Normale mensen bestaan niet, maar we kunnen wel normaal doen met z'n allen.

Benieuwd naar jouw onbeperkte mogelijkheden? Kijk eens verder op: marnixalblas.nl